STRESZCZENIE JĘZYKA WZORCÓW

  Każdy język wzorców ma strukturę sieciową (temat ten rozwinęliśmy w The Timeless Way of Building). Zawsze posługujemy się systemem językowym jako pewną sekwencją, przechodzimy od wzorca do wzorca, poruszając się od elementów większych do mniejszych, od tych, które tworzą struktury, do tych, które je upiększają, a następnie do tych, które upiększają owe upiększenia...

  Jako że język jest w rzeczy samej systemem sieciowym, nie istnieje pojedyncza sekwencja, która opisywałaby go w sposób doskonały. Ale sekwencja, o której będzie mowa poniżej, obejmuje znaczną część tej sieci, biegnie wzdłuż linii, podąża za ściegiem, nurkuje, wynurza się i biegnie dalej nieregularnym kursem, trochę jak czółenko tkające gobelin.

  Poniższa sekwencja wzorców jest zarówno streszczeniem języka, jak i spisem wzorców. Jeśli przeczytasz zdania łączące poszczególne grupy wzorców, będziesz miał ogólny obraz całego języka. Gdy już się z nim zapoznasz, będziesz mógł znaleźć wzorce dotyczące twojego projektu.

  Ponadto zaprezentowana sekwencja pełni także funkcję „podstawowej mapy” języka. Wybierając za jej pomocą wzorce, które najbardziej pasują do twojego projektu, i pozostawiając je mniej więcej w tej samej kolejności, w jakiej się znajdują, możesz stworzyć język twojego projektu. Dokładnie wytłumaczymy to w następnym rozdziale.

  Rozpoczynamy od tej części języka, która opisuje miasto i społeczność. Należących do niej wzorców nie można „zaprojektować” czy „zbudować” za jednym zamachem — są raczej wynikiem wytrwałego i stopniowego wzrostu, gdy każde pojedyncze działanie przyczynia się do stworzenia lub wygenerowania większych wzorców globalnych. W ten sposób, stopniowo, powoli i pewnie, z upływem lat powstanie społeczeństwo, które będzie zawierało te wzorce globalne.

  W każdym regionie dąż do wprowadzenia w życie takiej polityki regionalnej, która będzie chroniła ziemię i wyznaczała granice miast:

  W ramach polityki miejskiej popieraj stopniowy rozwój następujących głównych struktur definiujących miasto:

  Wprowadzaj poniższe większe wzorce miejskie oddolnie, za pomocą działań zasadniczo kontrolowanych przez dwa poziomy samorządnych społeczności, zajmujących rozpoznawalne miejsca:

  Łącz ze sobą społeczności przez rozwijanie następujących systemów sieciowych:

  Twórz politykę społeczności lokalnej oraz prawa osiedlowe, aby regulować charakter lokalnego środowiska zgodnie z przedstawionymi poniżej podstawowymi zasadami:

  Wspieraj rozwój ośrodków lokalnych na osiedlach i w obrębie społeczności, a także pomiędzy nimi, na obszarach granicznych:

  Wokół tych ośrodków twórz warunki do rozwoju grup domów mieszkalnych, opartych na bezpośrednich kontaktach między grupami ludzkimi:

  Pomiędzy grupami domów, wokół ośrodków, a szczególnie na obszarach granicznych między sąsiedztwami, pobudzaj rozwój wspólnot pracy:

  Pozwól na niezaplanowany, stopniowy rozwój sieci lokalnych dróg i ciągów pieszych pomiędzy grupami domów i wspólnotami pracy:

  Na terenach społeczności i na osiedlach twórz ogólnodostępne tereny otwarte, gdzie można wypoczywać, nawiązywać kontakty z innymi ludźmi i odnawiać siły:

  Na terenie wokół każdej grupy domów oraz każdej wspólnoty pracy twórz mniejsze, lokalne wersje miejsc ogólnodostępnych, które będą służyły tym samym potrzebom:

W ramach struktury terenów wspólnych, grup domów oraz wspólnot pracy pobudzaj przemiany najmniejszych niezależnych instytucji społecznych: rodzin, grup współpracowników oraz miejsc spotkań. Rodzina we wszystkich postaciach:

Kolejne wzorce dotyczą grup współpracowników, w tym różnego rodzaju warsztatów i biur, a nawet wspólnie uczących się dzieci:

  Lokalne sklepy oraz miejsca spotkań:

  Na tym zakończyliśmy część zawierającą wzorce globalne, określające miasto lub społeczność. Przechodzimy teraz do tej części języka, która określa charakter grup budynków oraz pojedynczych budowli — ich kształt w trzech wymiarach. Są to wzorce, które mogą być „zaprojektowane” lub „zbudowane” — określają same budynki oraz przestrzeń pomiędzy nimi. Po raz pierwszy zajmiemy się też wzorcami, na które mogą mieć wpływ jednostki lub małe grupy ludzi, będące w stanie zrealizować je za jednym zamachem.

  Pierwsza grupa wzorców pomaga w projektowaniu całościowego układu grupy budynków: ich wysokości i liczby wejść na ich teren, głównych parkingów oraz ciągów komunikacyjnych przechodzących przez całe założenie:

  Ustal po kolei położenie poszczególnych budynków tworzących zespół na terenie działki, zgodnie z jej charakterem, biorąc pod uwagę drzewa i nasłonecznienie. Jest to jeden z najważniejszych momentów w tym języku:

  W obrębie skrzydeł budynków zaprojektuj wejścia, ogrody, dziedzińce, dachy i tarasy. Kształtuj równocześnie bryły budynków i przestrzeń pomiędzy nimi, pamiętając o tym, że przestrzeń wewnętrzna i przestrzeń zewnętrzna, jak yin i yang, zawsze muszą być kształtowane razem:

  Gdy główne części budynków oraz przestrzenie zewnętrzne zostały już mniej więcej rozplanowane, czas zwrócić większą uwagę na ciągi piesze i place pomiędzy budynkami:

  Gdy przebieg ciągów pieszych został już ustalony, wracamy do budynków. W obrębie różnych skrzydeł dowolnego budynku opracuj podstawowe stopniowanie przestrzeni, a następnie zdecyduj, w jaki sposób poszczególne obszary połączyć w system:

  W ramach skrzydeł i wewnętrznego stopniowania przestrzeni oraz ruchu określ najważniejsze przestrzenie i pomieszczenia. Zacznij od domu:

  Zrób to samo dla biur, warsztatów i budynków publicznych:

  Dodaj małe przybudówki i domki, które muszą być nieco niezależne od głównej budowli, zapewnij dostęp z górnych kondygnacji do ulicy i ogrodów:

  Przygotuj połączenie wnętrza budynku ze światem zewnętrznym, traktując krawędź między obiema strefami jako miejsce samo w sobie, i wprowadzając tam rozwiązania szczegółowe przyjazne człowiekowi:

  Ustal, jak urządzić ogrody oraz poszczególne miejsca w ogrodach:

  Wróć teraz do wnętrza budynku i uzupełnij główne pomieszczenia niezbędnymi, mniejszymi pokojami i alkowami:

  Dopracuj kształt i rozmiar pomieszczeń oraz alków, aby były precyzyjne i możliwe do zbudowania:

  Nadaj odpowiednią głębokość tym ścianom, w których mają znajdować się alkowy, okna, półki, szafy lub miejsca do siedzenia:

  Na tym etapie dysponujesz gotowym projektem budynku. Jeżeli wykorzystałeś informacje podane w poszczególnych wzorcach, masz już schemat pomieszczeń: albo zaznaczony na działce palikami, albo narysowany na papierze z dokładnością około 30 centymetrów. Znasz już wysokość pomieszczeń, przybliżone wymiary i rozmieszczenie okien oraz drzwi, wiesz mniej więcej, jak są rozłożone dachy i ogrody. Kolejna i ostatnia część języka pokazuje, w jaki sposób na podstawie takiego ogólnego schematu zaprojektować możliwy do zbudowania budynek, a następnie wyjaśnia szczegółowo, jak ów projekt zrealizować.

  Zanim rozpoczniesz planowanie detali konstrukcyjnych, ustal filozofię całej struktury, dzięki której konstrukcja wyniknie bezpośrednio z twoich planów i koncepcji budynków:

  Zgodnie z przedstawioną filozofią konstrukcji, na podstawie planów, które stworzyłeś, opracuj pełny układ konstrukcji. Jest to ostatnia czynność, którą robisz na papierze zanim zaczniesz naprawdę budować:

  Wbij w ziemię paliki oznaczające miejsca, w których na działce staną słupy, a następnie, na podstawie układu palików, zacznij budować główny szkielet budynku:

  W głównym szkielecie budynku ustal dokładne położenie otworów drzwiowych i okiennych — a następnie obramuj te otwory:

  W trakcie wznoszenia głównego szkieletu i rozmieszczania w nim otworów wprowadź następujące wzorce uzupełniające tam, gdzie uznasz je za potrzebne:

  Wykończ powierzchnie i wprowadź detale wewnętrzne:

  Wykonaj detale zewnętrzne, aby przestrzenie na zewnątrz były wykończone równie dokładnie, jak wewnętrzne:

  Wykończ budynek za pomocą dekoracji, światła i koloru oraz twoich przedmiotów: