120.

...kiedy budynki, podcienia oraz przestrzenie otwarte zostały już rozplanowane dzięki wzorcom BUDYNEK ZŁOŻONY (95), SKRZYDŁA ŚWIATŁA (107), POZYTYWOWA PRZESTRZEŃ ZEWNĘTRZNA (106) i PODCIENIA (119), nadszedł czas, by się zająć ciągami pieszymi, które biegną między budynkami. Niniejszy wzorzec kształtuje te ciągi, uzupełniając jednocześnie następujące wzorce: STOPNIE PRYWATNOŚCI (36), SIEĆ CIĄGÓW PIESZYCH A SAMOCHODY (52) oraz STREFY RUCHU (98).

  Zasadniczo istnieją trzy uzupełniające się procesy:

  1. Idąc, lustrujemy krajobraz w poszukiwaniu celów pośrednich — najdalszych znajdujących się na naszej drodze punktów, które możemy zobaczyć — i staramy się iść w ich kierunku, jak najmniej zbaczając z linii prostej łączącej jego obecną pozycję i te punkty pośrednie. W rezultacie ścinamy zakręty, idąc skrótami na ukos, ponieważ skróty te często tworzą linie proste prowadzące od naszego aktualnego położenia do celu wyprawy.

  2. Cele pośrednie stale się zmieniają. Im dalej jesteśmy, tym więcej widzimy tego, co dotąd ukrywało się za zakrętem. Gdy zmierzamy prosto do najodleglejszego punktu pośredniego, a ów punkt stale się zmienia, w rzeczywistości posuwamy się po łagodnej krzywej, jak samosterujący pocisk śledzący ruchomy cel.

  3. Ponieważ nie chcemy bez przerwy zmieniać kierunku drogi i cały czas przeliczać najlepszej trasy przejścia, organizujemy proces poruszania w taki sposób, że wybieramy cel tymczasowy dobrze widoczny punkt orientacyjny, który leży mniej więcej zgodnie z kierunkiem marszu. Następnie idziemy prosto do tego punktu przez jakieś sto metrów, potem, gdy już się nieco zbliżymy, wybieramy kolejny, nowy cel tymczasowy i znów idziemy sto metrów do przodu... Między kolejnymi zmianami celu możemy prowadzić rozmowę, rozmyślać, marzyć, rozkoszować się zapachami wiosny i nie myśleć bez przerwy o kierunku marszu.

  Na powyższym diagramie przedstawiono drogę pewnego człowieka, który wyruszył z punktu A i zdążał do punktu E. Na jego ścieżce celami pośrednimi były punkty B, C i D. Ponieważ człowiek ten starał się dojść do punktu E, poruszając się po liniach prostych, swój cel pośredni B zmienił na C, gdy tylko punkt C stał się widoczny, a następnie C zmienił na D, gdy tylko zobaczył ten właśnie punkt.

  Właściwa aranżacja ciągów pieszych powinna mieć wystarczająco dużo celów pośrednich, aby opisany proces mógł dobrze funkcjonować. W przeciwnym wypadku, to znaczy gdy nie ma celów pośrednich, chodzenie staje się trudniejsze i niepotrzebnie pochłania energię emocjonalną człowieka.

  Dlatego:

  Wszelkie elementy świata zewnętrznego — drzewa, fontanny, wejścia, bramy, miejsca do siedzenia, pomniki, huśtawki, pomieszczenia zewnętrzne mogą być celami. Porównaj wzorce: RODZINA WEJŚĆ (102), GŁÓWNE WEJŚCIE (110), MIEJSCA DRZEWNE (171), MIEJSCA DO SIEDZENIA (241), KWIATY NA PODWYŻSZENIU (245). Buduj cele, wykorzystując reguły przedstawione we wzorcu COŚ Z GRUBSZA W ŚRODKU (126). Kształtuj ścieżki zgodnie ze wzorcami KSZTAŁT CIĄGU PIESZEGO (121) oraz NAWIERZCHNIA ZE SZCZELINAMI W BRUKU (247)...