130.

...położenie i ogólny wygląd wejść omówiono we wzorcach RODZINA WEJŚĆ (102), GŁÓWNE WEJŚCIE (110) i WEJŚCIE STOPNIOWANE (112). Ten wzorzec szczegółowo opisuje wygląd wejść, ich kształt i budowę w trzech wymiarach oraz umożliwia ukończenie formy naszkicowanej we wzorcach POŁĄCZENIE MIĘDZY DOMEM A SAMOCHODEM (113) i PRYWATNY TARAS WYCHODZĄCY NA ULICĘ (140).

  Jeśli mielibyśmy podać najbardziej impresjonistyczne i intuicyjne wyjaśnienie zapotrzebowania na pomieszczenie wejściowe, brzmiałoby ono następująco: czas przychodzenia lub wychodzenia z budynku wydaje się potęgować w stosunku do chwil, które go poprzedzają i które po nim następują; w ślad za tym również przestrzeń powinna wzbierać w stosunku do jej najbliższego otoczenia wewnątrz i na zewnątrz budynku, aby zyskać rozmiary stosowne do wagi momentu przyjścia i wyjścia.

  Dowiedziemy teraz, że jest ogromnie wiele drobnych sił, które się łączą, potwierdzając to wyrażone wcześniej, ogólne przypuszczenie. Wszystkie te siły, zabiegi i rozwiązania zostały po raz pierwszy opisane przez Alexandra i Poynera³⁸. Wówczas ważne wydawało się podkreślenie odrębnych i indywidualnych wzorców określonych przez te siły. Jednak teraz, gdy ponownie opisujemy to zagadnienie, staje się dla nas oczywiste, że tak naprawdę wszystkie te pierwotne wzorce są odmianami jednego, większego i bardziej wszechstronnego, który tutaj nazywamy POMIESZCZENIEM WEJŚCIOWYM (130).

  (a) Człowiek, zanim otworzy drzwi, często stara się zobaczyć, kto za nimi stoi.

  (b) Ludzie nie chcą nadkładać drogi, żeby zobaczyć, kto stoi na progu.

  (c) Jeżeli ludzie odwiedzający się są dobrymi przyjaciółmi, już z daleka szukają okazji, żeby się powitać i pomachać do siebie, zanim staną przed sobą twarzą w twarz.

  Zatem w pomieszczeniu wejściowym powinno być okno (lub okna) znajdujące się na trasie między pokojem dziennym lub kuchnią a drzwiami wejściowymi i wychodzące z boku na teren przed drzwiami.

  (a) Ludzie w trakcie oczekiwania starają się znaleźć schronienie przed deszczem, wiatrem i zimnem.

  (b) Ludzie stają blisko drzwi, kiedy czekają na ich otwarcie. Zatem tuż przed drzwiami, od zewnętrznej strony, dodaj do pomieszczenia wejściowego ściany zamykające z trzech stron przykrytą przestrzeń.

  Podczas żegnania się gospodarzy i gości brak wyraźnie wyznaczonego punktu pożegnania może z łatwością doprowadzić do niekończącej się litanii zwrotów w rodzaju: „Musimy już naprawdę iść” i następującego po niej dalszego ciągu konwersacji.

  (a) Gdy ludzie ostatecznie decydują się zakończyć wizytę, próbują wyjść bez wahania.

  (b) Ludzie starają się żegnać jak najmniej raptownie i szukają odpowiedniej do tego chwili.

  Wydziel z pomieszczenia wejściowego wyraźnie określony obszar — mający co najmniej 2 metry kwadratowe, znajdujący się po zewnętrznej stronie drzwi frontowych, lekko podwyższony, z naturalnym progiem może balustradą, niskim murkiem lub stopniem między nim a samochodami gości.

  Kiedy do domu wchodzi osoba niosąca pakunek:

  (a) Próbuje go utrzymać w pionie i nie upuścić na ziemię.

  (b) W tym samym czasie stara się uwolnić obie ręce, żeby w kieszeniach lub w torebce znaleźć klucze.

  Z kolei osoba wychodząca z domu z pakunkiem ma inne problemy:

  (c) Zazwyczaj jest zaabsorbowana różnymi sprawami i zdarza się, że zapomina o pakunku, który miała ze sobą zabrać.

  Można uniknąć tych problemów, jeżeli zarówno po wewnętrznej, jak i zewnętrznej stronie drzwi umieścimy półki, mniej więcej na wysokości pasa; będzie można postawić na nich przygotowane pakunki lub odłożyć je na czas otwierania drzwi.

  (a) Gościnność wymaga, żeby w momencie, w którym ktoś podchodzi do drzwi, były one szeroko otwarte.

  (b) Ludzie chcą, żeby wnętrza ich domów pozostały strefą prywatną.

  (c) W trakcie rozmowy, spożywania posiłków lub po prostu siedzenia rodzina nie chce, żeby jej przeszkadzano lub naruszano jej prywatność, kiedy ktoś podchodzi do drzwi.

  Nadaj wnętrzu pomieszczenia wejściowego kształt łamany lub wprowadź przesłonę, tak aby osoba stojąca na progu otwartych drzwi nie mogła widzieć innych pomieszczeń we wnętrzu z wyjątkiem samego pomieszczenia wejściowego ani zaglądać przez drzwi do innych pokoi.

  (a) Zabłocone buty trzeba zdejmować.

  (b) Aby zdjąć płaszcz, potrzeba wolnej przestrzeni o średnicy półtora metra.

  (c) Ludzie wprowadzają wózki, rowery i tym podobne przedmioty do środka, żeby chronić je przed kradzieżą i złą pogodą. Dzieci często zostawiają swoje rzeczy, jak rowery, wózki do zabawy, łyżworolki, rowerki na trzech kółkach, łopatki, piłki, w pobliżu tych drzwi, z których korzystają najczęściej.

  Przeznacz więc zatem ślepy zakątek pomieszczenia wejściowego na składzik. Zamocuj tam wieszaki na płaszcze, aby było je widać z progu drzwi frontowych, i zadbaj o to, żeby przed wieszakami była wolna przestrzeń o średnicy półtora metra.

  Dlatego:

  Nadaj tej części wejścia, która jest wysunięta na ulicę lub do ogrodu, cechy fizyczne podkreślające jej przynależność do rodziny wejść znajdujących się wzdłuż danej ulicy — RODZINA WEJŚĆ (102). Tam, gdzie to pasuje, zaprojektuj wejście w kształcie ganku — GALERIOWA OBWÓDKA (166), i umieść w nim ławę lub siedzisko, z którego można obserwować okolicę lub czekać na gości — ŁAWKA PRZY DRZWIACH WEJŚCIOWYCH (242). Zadbaj o to, żeby wewnętrzna część pomieszczenia wejściowego była dobrze oświetlona z dwóch lub nawet trzech stron, tak by pierwsze wrażenie kontaktu z budynkiem wiązało się właśnie ze światłem — GOBELIN ZE ŚWIATŁA I MROKU (135), ŚWIATŁO Z DWÓCH STRON W KAŻDYM POKOJU (159). W drzwiach wstaw szybki — MASYWNE PRZESZKLONE DRZWI (237). Umieść w środku WBUDOWANE SIEDZISKA (202) i włącz to pomieszczenie w GRADACJĘ PRZESTRZENI DO SIEDZENIA (142). Wykonaj także PÓŁKĘ NA WYSOKOŚCI PASA (201), na której będzie się kładło pakunki. Projektowanie ogólnej formy i konstrukcji pomieszczenia wejściowego zacznij od wzorca KSZTAŁT PRZESTRZENI WEWNĘTRZNEJ (191)...