34.

...wzorzec ten definiuje punkty tworzące SIEĆ TRANSPORTU PUBLICZNEGO (16). Pomaga również uzupełnić STREFY TRANSPORTU LOKALNEGO (11) i przesiadki w centrum każdego obszaru transportowego, gdzie ludzie mogą zejść ze swoich rowerów lub wysiąść z lokalnych minibusów, by skorzystać z linii transportu dalekobieżnego, które łączą ze sobą poszczególne obszary.

  Każdy czasami musi skorzystać z transportu publicznego. Jednak jego głównymi użytkownikami są stali pasażerowie. To oni go utrzymują, dzięki czemu mogą się nim poruszać także okazjonalni użytkownicy. Aby podtrzymać równomierny przepływ pasażerów, przesiadki muszą być bardzo wygodne i łatwe w użytkowaniu: 1. Miejsca pracy i budynki mieszkalne ludzi, którzy najczęściej korzystają z transportu publicznego, muszą być rozmieszczone dość równomiernie wokół miejsc przesiadek; 2. Miejsca przesiadek muszą się łączyć z otaczającym życiem ruchu pieszego; 3. Zamiana jednego środka transportu na inny musi być łatwa.

  Oto bardziej szczegółowe:

  1. Ludzie pracujący są niezbędni do tego, aby istniał system transportowy. Jeżeli system ma być sprawny, wszystkie miejsca pracy muszą znajdować się w odległości pieszego dojścia od miejsca przesiadki. Ponadto lokalizacja miejsc pracy wokół miejsca przesiadki musi być mniej więcej równomierna — ROZPROSZONE MIESJCA PRACY (9). Kiedy miejsca pracy są skoncentrowane wokół jednego lub dwóch punktów przesiadek, to w godzinach szczytu tworzy się tłok w pociągach, a cały system przestaje być efektywny.

  Co więcej, część terenów wokół miejsc przesiadkowych powinno się przeznaczyć na budynki mieszkalne dla tych ludzi, którzy są całkowicie zdani na transport publiczny, szczególnie dla osób starszych. Są one w zasadzie uzależnione od transportu publicznego, są też głównymi jego użytkownikami. Aby zaspokoić ich potrzeby, teren wokół miejsc przesiadkowych musi być tak zaplanowany, żeby mogła się tam rozwinąć zabudowa mieszkaniowa, która im odpowiada — STARSI LUDZIE WSZĘDZIE (40).

  2. Miejsce przesiadki musi być wygodne dla ludzi idących z domu i z pracy oraz bezpieczne. Nikt nie będzie korzystać z punktów przesiadek, gdy będą brudne, zaniedbane i opustoszałe. To oznacza, że miejsca przesiadek muszą stanowić kontynuację lokalnego życia pieszych. Parkingi trzeba umieścić z boku, żeby ludzie nie musieli ich przecinać, idąc do stacji. W miejscu przesiadki należy postawić tyle kiosków i sklepów, aby utrzymywać przepływ osób wchodzących i wychodzących na ten teren oraz przechodzących tamtędy.

  3. Żeby system działał właściwie, czas na przejście z jednego punktu transferowego do drugiego nie może przekraczać kilku minut, co oznacza maksymalną odległość 180 metrów. Ta odległość powinna być tym mniejsza, im bardziej lokalny charakter ma podróż: 30 metrów przy przesiadce z autobusu do autobusu; 60 metrów — z szybkiego środka tranzytowego do autobusu; 90 metrów — z pociągu do szybkiego środka tranzytowego. Na terenach o dużej ilości opadów przejścia łączące przystanki powinny być niemal całkowicie zadaszone — PODCIENIA (119). Ponadto najważniejsze łączniki w miejscach przesiadek nie powinny się krzyżować z ulicami. Jeżeli jest to niezbędne, zbuduj przejścia podziemne albo mostki, żeby ruch był płynny.

  Więcej szczegółów o organizacji miejsc przesiadkowych można znaleźć w publikacji 390 Requirements for Rapid Transit Stations⁷⁵.

  Dlatego:

  Zauważ, że tworzenie miejsc pracy wokół każdego miejsca przesiadek jest związane ze wzorcem ROZPROSZONE MIEJSCA PRACY (9). Stosuj wokół miejsc przesiadek wzorce GÓRKA MIESZKALNA (39), STARSI LUDZIE WSZĘDZIE (40) i WSPÓLNOTA PRACY (41). Traktuj otoczenie miejsc tranzytowych jak WĘZŁY AKTYWNOŚCI (30), aby zapewnić ich integrację z siecią ciągów pieszych. W miejscach, gdzie przejścia powinny być zakryte, traktuj je jako PODCIENIA (119); na każdym z miejsc przesiadek umieść PRZYSTANEK AUTOBUSOWY (92) sieci MINIBUSÓW (20)...