5.

...dzięki wzorcowi PASY MIEJSKIE I PASY WIEJSKIE (3) wiemy, że między terenami miejskimi a wiejskimi istnieje dość ostry podział. Ale na obrzeżach pasów miejskich, w miejscach, gdzie zaczynają się pasy wiejskie, potrzebujemy dodatkowego rodzaju struktury. Tą strukturą tradycyjnie były przedmieścia. Jednakże...

  Wiele osób chce mieszkać na wsi i jednocześnie w pobliżu dużego miasta. Jednak układ, w którym tysiące małych gospodarstw znajdują się o kilka minut od głównego centrum miasta, jest geometrycznie niemożliwy.

  Kto chce wygodnie mieszkać na wsi, musi mieć kawałek własnej ziemi — wystarczająco duży, by zmieścić na nim sad, konie, krowy i kurczaki — oraz bezpośredni dostęp do rozpościerającego się po horyzont otwartego krajobrazu. Kto chce mieć blisko do miasta, musi mieszkać przy drodze, po której jeździ autobus i którą w kilka minut dojedzie do centrum.

  Obydwa cele można osiągnąć, jeśli poprowadzi się drogi wiejskie po obwodzie rozległych, otwartych obszarów naturalnych lub rolniczych, a domy ustawi się gęsto jeden obok drugiego wzdłuż tych dróg, w jednym rzędzie. Podobne rozwiązanie przedstawił Lionel March w pracy Homes beyond the Fringe¹⁵. March dowodzi, że wzorzec ten, w pełni rozwinięty, mógłby służyć milionom ludzi nawet w kraju tak małym i tak gęsto zaludnionym, jak Anglia.

  „Siatka wiejskich dróg” oplata obszary otwartego krajobrazu o powierzchni około 2,5 km2, z szybkimi drogami dojazdowymi z miasta na obrzeżu tych obszarów, domami zgrupowanymi wzdłuż dróg i dróżkami pieszymi ciągnącymi się z miasta i krzyżującymi się na tych terenach.

  1. Połacie otwartego krajobrazu¹⁶. Uważamy, że obszar zajmujący 2,5 km², czyli mniej więcej półtora na półtora kilometra, jest najmniejszym obszarem dającym wrażenie zintegrowanego krajobrazu naturalnego. Wielkość ta wynika z potrzeb małego gospodarstwa, opisanego we wzorcu PASY MIEJSKIE I PASY WIEJSKIE (3).

  2. Drogi. Aby chronić tereny naturalne i rolnicze przed „zakusami” ze strony przedmieść, liczba dróg biegnących na wieś powinna zostać znacznie ograniczona. Luźna siatka dróg krzyżujących się co półtora kilometra i niewygodnych dla ruchu przelotowego powinna wystarczyć.

  3. Parcele. Sytuuj gospodarstwa, domy i chaty wzdłuż dróg wiejskich w rzędzie, najwyżej w dwóch rzędach. Zawsze umieszczaj domy przy drogach, a obszary otwarte w głębi za nimi. Minimalna wielkość jednego gospodarstwa, wystarczająca do zaspokojenia podstawowych potrzeb, powinna wynosić około dwudziestu arów. Jednakże niektóre domy mogłyby stać w szeregach lub grupach, a ich mieszkańcy wspólnie uprawialiby ziemię leżącą w głębi. Zakładając parcele wzdłuż boków kwadratu o powierzchni półtora na półtora kilometra, otrzymamy 400 gospodarstw na jeden kwadrat (około 2,5 km²). Licząc cztery osoby na gospodarstwo, otrzymamy 640 osób na kilometr kwadratowy, co nie różni się wiele od zwykłego przedmieścia o niskiej intensywności.

  4. Dróżki piesze. Tereny naturalne i rolnicze można udostępnić mieszkańcom miast za pomocą sieci ścieżek i szlaków biegnących od obrzeży miast lub odgałęziających się od dróg wiejskich, zagłębiających się w wiejski krajobraz, przecinających kwadraty terenów otwartych.

  Dlatego:

  Udostępnij ludziom każdy kilometr kwadratowy terenów otwartych, zarówno pola, jak i lasy — KRAJOBRAZ WIEJSKI (7). Rozmieść dwudziestoarowe działki blisko siebie, w formie grupy domów bądź sąsiedztwa, nawet jeśli w rzeczywistości będą one dość rozproszone — ROZPOZNAWALNE SĄSIEDZTWO (14), GRUPA DOMÓW (37)...