168.

...wzorzec ten pomaga tworzyć KRAWĘDŹ BUDYNKU (160) i należące do niej PODCIENIA (119), PRYWATNY TARAS WYCHODZĄCY NA ULICĘ (140), GALERIOWĄ OBWÓDKĘ (166) i DWUMETROWY BALKON (167) przez określenie sposobu, w jaki podłoga budynku dochodzi do terenu i ogrodu otaczającego budynek.

  Łatwo to zrozumieć, porównując domy, które są ostro oddzielone od ziemi, z tymi, w których zachowano ciągłość między budynkami a terenem. Przyjrzyjmy się najpierw domowi, w którym nie zachowano tej ciągłości.

  Wnętrze jest radykalnie odseparowane od otoczenia. Nie pozwala na to, żeby być częściowo wewnątrz, a jednak zachować równocześnie więź z otoczeniem. Takie wnętrze nie daje mieszkańcom szans na to, by mogli wyjść boso i poczuć wilgoć rosy albo zebrać pąki domowego pnącza. Blisko budynku bowiem nie ma powierzchni, na którą można wyjść, pozostając zarazem tą samą osobą, którą jesteśmy we wnętrzu.

  Porównaj to z fotografią na tytułowej stronie wzorca, na której jest zachowana ciągłość. Widać wyraźnie teren pośredni, którego nawierzchnia jest połączona z wnętrzem domu, a który jednocześnie leży całkowicie na zewnątrz. Ta powierzchnia stanowi część terenu, ale jest nieco gładsza, nieco bardziej ubita, lepiej oczyszczona. Wyjście na nią nie przypomina wyjścia boso w pole, raczej jest tak, jakby sama ziemia na tej niewielkiej powierzchni stała się częścią wnętrza domu.

  Kiedy porównujemy te przykłady, nie mamy wątpliwości, że niniejszy wzorzec angażuje głębsze uczucia, dlatego jesteśmy pewni, że ma on charakter fundamentalny. Możemy się jednak tylko domyślać jego źródeł i przyczyn jego znaczenia.

  Być może najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, które łączy psychiczne przywiązanie ludzi do ziemi, zakorzenienie kobiety czy mężczyzny, z fizycznym związkiem człowieka z ziemią. To bardzo proste, wszyscy możemy sprawdzić to na sobie. Osiągamy satysfakcję w życiu, jeśli nie mamy wątpliwości, co jest dla nas najważniejsze, jeżeli stoimy twardo na ziemi, zachowujemy zdrowy rozsądek w codziennych sprawach, „stąpamy po ziemi”, a nie bujamy w obłokach, traktując poważnie różne zwariowane pomysły i fantazje. Zanim nauczymy się trzeźwo patrzeć na życie, zakorzeniamy się, musimy zwykle pokonać mozolną drogę. Być może byłaby ona łatwiejsza, gdyby nasz fizyczny świat sam był lepiej zakorzeniony i połączony z ziemią.

  Tego typu ukorzenienie, z fizycznego punktu widzenia, występuje w budynkach, które przynajmniej na części obwodu są otoczone tarasami, ścieżkami, schodkami, nawierzchnią żwirową lub bitą, będącymi przedłużeniem podłogi na zewnątrz, w terenie. Nawierzchnie te są wykonane z materiałów pośrednich, bardziej naturalnych niż podłogi we wnętrzu domu, a zarazem bardziej przetworzonych przez człowieka niż glina i trawa. Tarasy z cegły, kafelki i ubita ziemia, sprzężone z podwaliną budynku, pomagają stworzyć takie połączenie. Każdy dom powinien mieć w miarę możliwości sporo takich elementów wychodzących w teren naokoło domu i otwierających zewnętrzne otoczenie na wnętrze domu.

  Dlatego:

  Wykorzystaj połączenie z ziemią do ukształtowania terenu pod zewnętrzne pokoje, wejścia i tarasy POMIESZCZENIE WEJŚCIOWE (130), PRYWATNY TARAS WYCHODZĄCY NA ULICĘ (140), POKÓJ ZEWNĘTRZNY (163), TARASOWATY STOK (169). Zadbaj o ciągłe związanie tarasów ze ścianą, która tworzy krawędź płyty parteru, aby sama konstrukcja budynku dawała poczucie powiązania z ziemią — PŁYTA PARTERU (215). Kiedy dojdziesz do formowania nawierzchni tarasów, zastosuj takie materiały, jak ręcznie wytwarzane cegły czy niedopalone, kruche, nieszkliwione płyty MIĘKKIE PŁYTY I CEGŁY (248). Dalej od ścian, wzdłuż ścieżek, w niewielkiej odległości od domu, pozostaw szpary między płytami, aby mogły tam rosnąć kwiaty i trawa — NAWIERZCHNIA ZE SZCZELINAMI W BRUKU (247)...