166.

...kontynuujemy wypełnianie KRAWĘDZI BUDYNKU (160). Załóżmy, że wszędzie, gdzie miało to sens, powstały podcienia — PODCIENIA (119). Wciąż jednak jest wiele obszarów w ramach krawędzi budynku, gdzie domaga się ona wykonania czegoś pozytywnego, ale dotąd żaden ze wzorców nie wyjaśnił, jak można to zrobić w sensie fizycznym. Ten wzorzec podpowiada, jak można dopełnić krawędź budynku. Uzupełnia też wzorce OGRÓD DACHOWY (118) i PODCIENIA (119) oraz pomaga ożywić ULICZKĘ PIESZĄ (100).

  O znaczeniu krawędzi budynków mówiliśmy już, przedstawiając wzorce KRAWĘDŹ BUDYNKU (160) i PODCIENIA (119). Wyjaśniliśmy wówczas, jak elementy te pomagają w stworzeniu przestrzeni, z której mogą korzystać ludzie przebywający na zewnątrz, by poczuć bardziej intymną więź z budynkiem. Uogólniając, wzorce te zajmują się problemem tej więzi z punktu widzenia ludzi przebywających na zewnątrz budynku.

  Teraz zaś omówimy ten problem z punktu widzenia ludzi znajdujących się wewnątrz budynku. Jesteśmy przekonani, że w każdym budynku musi znaleźć się przynajmniej jedno takie miejsce — najlepiej by było ich kilka — gdzie ludzie mogą wciąż być wewnątrz, ale w kontakcie z ludźmi i otoczeniem na zewnątrz. Wspominaliśmy o tym, omawiając PRYWATNY TARAS WYCHODZĄCY NA ULICĘ (140). Tamten wzorzec zajmuje się jednak tylko pewnym bardzo ważnym i bardzo specyficznym przejawem tej potrzeby. Niniejszy wzorzec wyraźnie sugeruje, że potrzeba wzajemnego splecenia wnętrza i zewnętrza jest powszechna, mówiąc wprost: jest podstawowa, wszechogarniająca, dotyczy wszystkich budynków. Została też dobrze udokumentowana⁷⁴.

  Okna na ulicę, mimo że mają określone zalety, po prostu nie wystarczają, by zaspokoić tę potrzebę. Zazwyczaj zajmują tylko niewielką część ściany i mogą być wykorzystane jedynie wtedy, gdy człowiek stanie przy krawędzi pomieszczenia. Lista sytuacji, w których się ujawni ta potrzeba, jest znacznie bogatsza i wymagająca uwagi. Wzdłuż krawędzi górnych kondygnacji budynku potrzebujemy miejsc, gdzie można wygodnie usiąść i godzinami mieć kontakt z ulicą grać w karty, w gorący dzień pracować na tarasie, jeść, bawić się z dziećmi, rozstawiać kolejkę elektryczną, rozwieszać i składać wysuszone pranie, rzeźbić w glinie, rozliczać domowe rachunki.

  Podsumowując, niemal wszystkie podstawowe ludzkie sytuacje mogą być wzbogacone dzięki walorom galeriowej obwódki. Właśnie dlatego zalecamy, żeby każdy budynek miał wzdłuż krawędzi jak najwięcej wariantów obwódki werand, podcieni, balkonów, markiz, tarasów i galerii.

  Dlatego:

  Ostrzeżenie: uważaj, żeby takie miejsca nie były sztucznie doklejone do budynku. Niech wyglądają naturalnie. Znajdź takie fragmenty wzdłuż krawędzi budynku, które dają bezpośrednie i użyteczne połączenie z wewnętrznym życiem, na przykład przestrzeń na zewnątrz spoczników schodowych, przestrzeń z jednej strony alkowy sypialnej i tak dalej.

  Te miejsca powinny być integralną częścią terytorium budynku i obejmować siedziska, stoły, meble, przestrzeń do rozmów na stojąco, do pracy na zewnątrz — wszystko na widoku publicznym PRYWATNY TARAS WYCHODZĄCY NA ULICĘ (140), POKÓJ ZEWNĘTRZNY (163). Pamiętaj o tym, żeby miejsca te były na tyle głębokie, by rzeczywiście spełniały swoją funkcję DWUMETROWY BALKON (167) z masywnymi słupami, by zapewnić choć częściową osłonę — PÓŁOTWARTA ŚCIANA (193), MIEJSCE PRZY SŁUPACH (226)...