247.

...wiele wzorców wymaga ścieżek, tarasów i miejsc, w których czuje się, że zewnętrzne przestrzenie wokół budynku łączą się z ziemią - ZIELONE ULICE (51), KSZTAŁT CIĄGU PIESZEGO (121), PRYWATNY TARAS WYCHODZĄCY NA ULICĘ (140), POKÓJ ZEWNĘTRZNY (163), POŁĄCZENIE Z ZIEMIĄ (168), TARASOWATY STOK (169). Niniejszy wzorzec podaje sposób wykonania nawierzchni terenu, który tchnie życie w te większe wzorce.

  Spójrz na prostą ścieżkę wykonaną z cegieł lub kamieni ułożonych bezpośrednio na ziemi, z szerokimi szparami między poszczególnymi elementami. Wygodnie się po niej chodzi, jest korzystna dla roślin, dobra dla deszczu, dobrze znosi upływ czasu. Idąc nią, stąpasz z kamienia na kamień, czujesz ziemię bezpośrednio pod stopami. Taka powierzchnia nie pęka, ponieważ kiedy ziemia osiada, kamienie poruszają się razem z nią i stopniowo nadają ścieżce bogaty, nierówny charakter. W miarę upływu czasu historia wszystkich zdarzeń, jakie miały miejsce na tej ścieżce, zapisuje się w jej drobnych nierównościach. Rośliny, mchy i kwiatki zarastają szczeliny. Szpary pomagają także zachować naturalny, delikatny ekosystem robaków, owadów i żuków oraz różnorodność gatunków roślin. A kiedy pada deszcz, woda wsiąka bezpośrednio w grunt, nie ma skoncentrowanego odpływu, nie ma niebezpieczeństwa erozji, nie ma utraty wody w ziemi wokół ścieżki.

  Wszystko to przemawia za luźnym układaniem bruku. Natomiast trudno właściwie znaleźć argumenty na rzecz jednolitej powierzchni betonu czy asfaltu. Powstają wtedy, kiedy ludzie zapominają o małych korzyściach, jakie czerpiemy, kiedy nawierzchnia jest ułożona z pojedynczych kamieni, pomiędzy którymi zachowuje się szpary.

  Dlatego:

  Stosuj bruk ze szparami, by stworzyć ścieżki i tarasy, które się zmieniają, po których widać upływ czasu i które sprawiają, że ludzie czują ziemię pod stopami — POŁĄCZENIE Z ZIEMIĄ (168). Na elementy nawierzchni najbardziej nadają się proste, miękkie, wypalane w niskiej temperaturze MIĘKKIE PŁYTY I CEGŁY (248)...