PODZIĘKOWANIA
W ciągu ośmiu lat, które poświęciliśmy na obmyślenie projektu niniejszej książki, a przede wszystkim na jej napisanie, wiele osób pomagało nam i udzielało swojego wsparcia.
Chcielibyśmy w tym miejscu wyrazić głęboką wdzięczność za tę pomoc.
Centrum (Center of Environmental Structure) zawsze było małą grupą roboczą, liczącą od trzech do ośmiu osób — w zależności od potrzeb.
Powstało w 1967 roku i od tego czasu pracowało z nami wielu ludzi, w różnych okresach, pomagając nam na wiele sposobów.
Denny Abrams był dyrektorem finansowym Centrum przez trzy lata.
Odegrał wraz z innymi decydującą rolę we wczesnym okresie istnienia Centrum, kształtując jego charakter jako grupy roboczej.
Pomagał nam też w pracy nad układem pierwszych projektów tej książki oraz nad zamieszczonymi w nich eksperymentami fotograficznymi.
Pracował z nami w eksperymencie oregońskim.
Ron Walkey spędził w Centrum dwa lata i w znacznym stopniu przyczynił się również do stworzenia wzorców i całościowej koncepcji miasta, przedstawionych w pierwszej części książki.
Zarówno Denny Abrams, jak i Ron Walkey od samego początku w dużej mierze wpłynęli na rozwój języka wzorców.
Szczególnie ich muzykowanie po lunchu sprawiło, że te wspólnie spędzone chwile pozostaną dla nas niezapomniane.
W kategoriach bardziej ogólnych, zarówno Sim Van der Ryn, jak i Rosłyn Lindheim udzielali nam pomocy i nie szczędzili słów zachęty, kiedy tylko rozpoczęliśmy pracę nad tym projektem wiele lat temu.
Christie Coffin, Jim Jones i Barbara Schreiner pomagali nam rozbudować treść najwcześniejszych wersji języka.
Jim Axley ma większy niż ktokolwiek inny wkład w bardzo trudny proces rozbudowywania wzorców konstrukcyjnych, zamieszczonych w ostatniej części języka.
Wcześniej Sandy Hirshen, podczas naszej współpracy przy projekcie peruwiańskim, zaczęła kształtować nasz stosunek do technik konstrukcyjnych.
Harlean Richardson pracowała ciężko nad szczegółowym projektem samej książki.
Przez lata mieliśmy też wspaniałą obsługę sekretarską ze strony Helen Green, która przepisała wiele wersji wzorców, oraz Mary Louise Rogers, która pomagała na wiele sposobów, koordynując pracę i zapewniając nam wsparcie.
Innego rodzaju nieocenionej pomocy udzielili nam ludzie, którzy wierzyli w to, co staraliśmy się robić, umożliwiali nam pracę nad naszą koncepcją i dawali szansę wykonywania dla siebie projektów opartych na naszych ideach.
Ken Simmons, który zgodził się na wprowadzenie naszego pierwszego języka wzorców do profesjonalnego projektu, a później Johannes Olivegren, John Eberhard, Bob Harris, Don Conway, Fried Wittman, Hewitt Ryan i Edgar Kaufmann pomagali nam w taki właśnie sposób.
To, co dzięki nim zyskaliśmy — pewność siebie, wsparcie emocjonalne i przyjaźń, a często także środki finansowe, byśmy mogli kontynuować naszą pracę — jest nie do przecenienia.
Szczególnie gorąco chcemy podziękować Dickowi Wakefieldowi, Coryl Jones i Clyde'owi Dorsettowi z National Institute for Mental Health.
Przez cztery najważniejsze lata rozwój języka wzorców był wspierany wieloma dotacjami z Center for the Study of Metropolitan Problems of the National Institute for Mental Health.
Wykonanie naszej pracy byłoby niemożliwe, gdyby nie te fundusze.
Wiele zawdzięczamy wydawnictwu Oxford University Press, zwłaszcza Jamesowi Raimesowi, naszemu wydawcy, który jako pierwszy zgodził się zaryzykować i wydać wszystkie trzy książki w serii, a także Jamesowi Huws-Daviesowi i Byronowi Hollinsheadowi.
Popierali oni wydanie tej książki i innych naszych publikacji, jeszcze zanim je zobaczyli.
Wierząc w nas wtedy, kiedy najbardziej tego potrzebowaliśmy, dawali nam ogromną energię do pracy.
W trakcie przygotowywania tej książki często sprawialiśmy wiele kłopotów, ale wydawnictwo cały czas przy nas trwało.
Całe przedsięwzięcie doszło do skutku tylko dlatego, że wszyscy nasi przyjaciele tak bardzo nam pomogli.